#REBELSONLY : Van persoonlijke crisis naar coronacrisis

Worden we wakker door corona of door onze eigen persoonlijke crisissen?

De rode draad die ik heb gezien in de verschillende gesprekken met mensen, is dat mensen die de coronacrisis hebben ervaren als intuïtief “onjuist”, ook die mensen zijn die zélf eerder door zware persoonlijke crisissen gingen. Inclusief mezelf.

Emma Gelaude is ook zo iemand. Ze heeft twee jaar lang keihard gewerkt om uit haar depressie te klauteren en alle schone schijn van haar af te werpen. Nét wanneer Emma voelde dat ze terug klaar was voor de wereld sloeg corona toe. Met haar pas afgestofte intuïtie voelde ze meteen: “dit klopt niet”. Ze was één van België’s eerste influencers die haar kanaal gebruikte om de wereld wakker te schudden.

Shownotes

Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
www.elke-vermeire.be/podcast

Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met de Gutness Lifestyle.

Je kan Emma volgen via :

• Instagram : https://www.instagram.com/emmagelaude

• Website : https://emmagelaude.com

Boeken:

• Make My Dream Work. (2017)
  10 jaar Business, bloggen & fashion

• Alles goed voor de rest minder. (2021)

Kan je de aflevering hier niet afspelen? Download ze dan via :

• Soundcloud

• Spotify

• iTunes / Apple Podcast

• YouTube

• Vimeo

Of lees het gesprek hieronder:

Vandaag zit naast mij Emma Gelaude. Vertel ons even wie jij bent en wat je doet in het leven? Ik kan jou precies niet in een hokje steken.

Klopt. Ik heb altijd mijn buikgevoel gevolgd in mijn leven. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een heel gevarieerd leven heb gehad en zeker op professioneel vlak. Ik ben gestart in de mode omdat dat voortvloeide uit mijn mislukte modellencarrière. Ik merkte niet enkel bij mezelf maar ook bij anderen wat de impact was van styling. Mensen benaderen je anders wanneer je bepaalde kledij draagt. Op mijn 21ste wist ik dat ik iets zou ondernemen vanuit mijn passie en dat ik niet het klassieke traject zou volgen. Ik kwam op die leeftijd terug van Milaan omdat die modellencarrière maar niet van de grond geraakte, maar ik wou wel iets doen binnen die wereld. Toen begon ik een personal styling en shopping business. We deden personal styling, coachings bij mensen thuis, workshops, branding van personeel, events,… Ondertussen heb ik 2 boeken geschreven en werkte ik ook samen met mijn man die in design en architectuur zit. Ik heb heel veel geproefd van verschillende zaken en nu zit ik opnieuw in een andere fase in mijn leven.

Het is altijd een uitdaging geweest om een visitekaartje te maken want wat zet ik daar allemaal op? “Ondernemer” of “creatief ondernemer” is momenteel nog het enige waar ik mij in kan vinden. Vanaf ze mij in 1 hokje duwen, dan voel ik mij begrensd. Ik vind dat we zoveel zijn en we kunnen zoveel van onszelf ontdekken. Als persoon kunnen we ook zoveel verschillende rollen aannemen.

Ik ken die struggle zo hard. Ik vond het altijd zo moeilijk om bijvoorbeeld op social media in drie lijnen te benoemen wie ik ben. Als ondernemer word je net geprezen als je expert bent in één domein. Het is net alsof er een moord wordt gepleegd op die andere facetten van jezelf. Nu komen we in een tijd waarbij we voelen dat dit net zo verkeerd is.

Inderdaad, het is misschien geen of-verhaal maar een en-verhaal. Hoe duidelijker je jezelf kan definiëren, hoe beter je kan verkopen maar dat lijkt mij gewoon niet de enige manier. Niet iedereen kan zich vinden in: we doen dit voor het leven. Voor mij persoonlijk zou dat niet leefbaar zijn. Je kan mij in geen enkele rol steken voor de rest van mijn keven. In de maatschappij is dat natuurlijk niet evident. We maken een keuze op school en gaan daar steeds in verder. Dat maakt het enorm moeilijk om dan nog te kiezen voor iets anders.

Je kan expert worden in een bepaald vak, maar daar betaal je anderzijds ook een prijs voor want je gaat jezelf limiteren. Ik voel dat er wel al verandering is. Misschien komen er ooit een andere soort visitekaartjes waarbij we onszelf niet moeten omschrijven met één term.

Hoe was het voor jou om je studies stop te zetten?

Dat was moeilijk zoals elke verandering. Elke stap buiten je comfortzone is moeilijk. Mijn volledige familie koos ervoor om via het systeem bepaalde paden te volgen. Daarom leek dat voor mij ook logisch en koos ik voor de richting psychologie. Al na een maand voelde ik aan dat het voor mij te traag ging. Ik vond het super interessant, maar ik zag het niet zitten om vier jaar te studeren om daarna pas echt te beginnen in de sector. Ik zag het nut ook niet in van bepaalde vakken terwijl andere vakken super interessant waren. Het was moeilijk om de waarheid te durven uitspreken tegen mezelf en vervolgens ook tegen mijn omgeving. Die grote sprong is sowieso moeilijk geweest en met veel weerstand. Ik denk dat heel veel ondernemers dat herkennen: wij applaudisseren voor je al van in het begin. Maar eigenlijk is dat niet zo. Veel mensen springen pas op de trein wanneer hij al aan het rijden is. Volledig in het begin zijn er maar heel weinig mensen die zeggen: draai heel je leven om en ga ervoor. Ik had zo maar één iemand in mijn leven en dat is mijn man. Wij hebben elkaar heel jong leren kennen en dat was ook een ‘plantrekker’. Hij zei “ga ervoor, maar wel heel passioneel”. Mensen denken “vrijheid is hele dagen je zin doen en weinig verantwoordelijkheid.” Maar vrijheid komt net met verantwoordelijkheid.

Als je dan spreekt over: ik style de vrouwen, omdat ik voelde dat de visie van anderen veranderden omdat ik er anders uitzag. Dacht je dan: met hoe ik eruitzie kan ik de wereld naar mijn hand zetten of zie ik dat verkeerd?

Daar heb je volledig gelijk in. Ik geloof dat styling één van de duidelijkste manieren is om je te tonen aan de wereld. Hoe meer je daarmee kunt spelen, hoe meer je jezelf kunt vertalen via combinaties en kleuren om zo een bepaald beeld te creëeren. Zo bepaal je een eerste indruk of wat je wilt uitdragen.

Je moet jezelf dan toch al goed kennen? Anders ga je een persoon stylen die iets naar buiten brengt, maar die niet eens weet wie hijzelf is.

Het is niet zo dat je eerst moet weten wie je bent. Al doende leert men. Je gaat jezelf nooit goed kunnen stylen puur op theorie. Je moet door fases gaan en jezelf ontdekken. Mensen die ooit een uniform gedragen hebben, kunnen zich moeilijk stylen. Zij hebben die experimentele fase niet gehad. Het is dus eerder al doende ontdekken in wat je je goed voelt. De essentie is wel je eigen persoonlijkheid en daar begint het. Hoe beter je jezelf kent en aanvoelt, hoe makkelijker het is. Ik begon altijd eerst met een verkennend gesprek om zo te achterhalen wie die persoon was. Daarna begon ik met de experimentele fase. Veel vrouwen zeiden: ik sta niet met patronen, zwart, felle kleuren,… en dat kwam door bepaalde negatieve commentaren in het verleden. Door een mooi beeld te creëeren kon ik dat beeld veranderen en hen ook zelfvertrouwen geven.

Daar zat de psycholoog in u, denk ik dan?

Klopt, ik heb vaak gedacht dat ik meer met psychologie bezig was dan met styling. Het gaat allemaal over het verhaal dat je vertelt over jezelf. Als je jezelf oud en lelijk voelt, dan is het heel moeilijk om mooie kledij te vinden waar je je goed in voelt.

Als ik het zo mag noemen was dat ook wel een wereld van veel uiterlijke schijn. Je hebt daar je weg wel in gevonden, maar op een gegeven moment liep het fout. Waar liep het fout?

Ik heb altijd mijn eigen wereld gecreëerd. Het begon als kind al met mijn kamer steeds te veranderen en later ook in mijn business. Voor 80% verliep alles heel goed maar 20% van mij was donker met diep verdriet, onzekerheid, twijfel,… Deze zaken vertaalden zich in perfectionisme. Ik heb mezelf daardoor 10 jaar lang hoge normen gesteld en dat lukte ook.

In 2015 kreeg ik een kind en die 80% die ik naar de buitenwereld toonde, die schijn kon ik niet meer ophouden. Ik begon fysiek pijn te krijgen, die 20% donkere gevoelens werden 50%. Ik leefde niet op een roze wolk en had het heel moeilijk plots. Ik heb nog 3 jaar lang alles proberen vasthouden, omdat ik het heel moeilijk vond om los te laten; die business en carrière die ik had opgebouwd.

Wat is de lijn tussen gepassioneerd zijn en jezelf helemaal verliezen en bijna vernietigen?

Ik heb die lijn op de harde manier moeten ontdekken. Er is wel degelijk een heel fijne lijn. Wat is de lijn tussen “het gaat niet” en “het gaat niet meer”. Ik had dagen dat ik het enorm hard vond om op te staan, maar toch niet wou opgeven. Ik wist ook dat als ik mijn business zou loslaten dat mijn donkere kant naar boven zou komen. Ik voelde dat die er was. Als ik bijvoorbeeld een opdracht binnenkreeg dan kreeg ik plots een moment van enorme faalangst. Had ook heel veel last van uitstelgedrag. Die faalangst kwam uit mijn onzekerheden. Zo ben ik blijven doorgaan en sprong ik van het ene project naar het andere, tot mijn kind geboren werd. Tegen een kind kan je niet liegen, dus er kwam zoveel naar boven zoals een olievlek die zich verspreid had over mijn leven. Zo kwam mijn eetstoornis die ik in het verleden had ‘opgelost’ terug. Ik had de bron nooit aangepakt. In 2018 schreef ik het boek ‘make my dreamwork’ over 10 jaar business, bloggen en mode. Tijdens het schrijven van mijn boek werd het pas duidelijk in welke patronen ik telkens viel. Ik zocht in die 10 jaar naar voldoening en rust die ik nooit gevonden heb. Het besef is pas gekomen tijdens en na het schrijven van dat boek. Het heeft heel wat blootgelegd zoals patronen in mijn jeugd, het systeem,… Ik leefde in het systeem, maar ik had mijn vrijheid als ondernemer. Ik dacht dat ik goed bezig was, maar door de druk die ik mezelf al die jaren opgelegd had, geraakte ik in een depressie. Een depressie die eigenlijk aan het sluimeren was. Ik kreeg fysieke klachten, dus het was mijn lichaam die de stekker heeft uitgetrokken. Dit was in 2018 met een paniekaanval in de wagen wanneer we terugkwamen van een reis. Ik ben na die reis in mijn bed gekropen en ik geraakte er niet meer uit. Ik voelde mij gewoon gebroken en ziek.

Wat een shift van het leven van de schone schijn, maar dan kwam corona en je was er net door en meteen wakker. Dat vind ik indrukwekkend.

Ik ben wakker, omdat ik eerst door mijn persoonlijk traject ben gegaan. Dat zorgde ervoor dat ik beter zag wie goede intenties had met mij en wie niet. Alles wat ik als vanzelfsprekend nam, heb ik moeten loslaten. Daardoor is mijn persoonlijk leven compleet veranderd. In februari 2020 voelde ik dat ik erdoor was. De mode was voor mij gedaan en ik voelde dat ik iets wou doen met mijn handen. Ik had een workshop gepland... maar toen kwam corona en het was voor mij meteen duidelijk dat dit niet meteen gedaan zou zijn. Ik herkende meteen de signalen van manipulatie. Wat ik het moeilijkste vond, is dat het verhaal niet volledig verteld werd en dat was meteen duidelijk. Wij keken toen ook naar RTBF en mijn man en ik zagen toen al dat het nieuws daar compleet anders was. De Franse viroloog en Nobelprijswinnaar Luc Montagnier zei dat het virus niet uit de natuur kwam, maar uit een labo. Na een paar weken werd daar niets meer over gezegd. Er worden zoveel zaken weggestopt. Wanneer je zelf uit die angst stapt, krijg je een veel grotere perceptie.

De mensen die wakker zijn en die bij mij in de studio zijn gekomen, zijn ook bijna allemaal eerst door een persoonlijke crisis gegaan. De mensen die persoonlijk werk hebben gedaan en dichter bij hun intuïtie zijn gekomen, voelen daarom sneller aan dat er iets niet klopt.

Klopt volledig. Door dichter bij je intuïtie te komen, is het gemakkelijker om te zien in de wereld wat écht is. Veel mensen leven nog in de illusie van “alles is goed”.

We zijn niet wakker geworden door corona, maar door de crisis in onszelf.

Corona is voor mij een expansie geweest van mezelf. Mijn waarheid durven leven en spreken. Ik zag die tsunami voor mij en dat het lang zou duren. Ik geloof ook dat er zoveel meer achter zit. Ik heb te lang mijn buikgevoel in mijn leven genegeerd, omdat ik in de ratrace zat. Mijn buikgevoel heeft mij uiteindelijk wel gered. Tijdens corona kreeg ik vanuit mijn buikgevoel 100.000 rode vlaggen en ik moest spreken.

Je hebt een heel mooie rol opgenomen, want veel mensen durven niet te spreken. Onlangs las ik je teleurstelling: zoveel roepende moeders, maar zo weinig actie. We gaan moeten ondernemen om de nieuwe wereld te creëeren. Hoe zie jij dat?

Ik zie dat als een soort geleidelijk proces. De juiste mensen die in deze chaos de schoonheid zien, zullen zich verbinden. Wij zijn aan het leren en de mensen die nu het licht kunnen zien zullen overeind blijven en voor verandering zorgen. Eén persoon kan zoveel verandering brengen en zorgen voor verbinding. Ik geloof heel sterk in samenwerking en ik zie het positief, want er is zoveel groeipotentieel. Ik heb geen blind vertrouwen meer. Maar veel mensen vertrouwen wel nog blind omdat ze het niet kunnen of willen zien. Niet iedereen heeft ook de ruimte om aan persoonlijke ontwikkeling te doen. Maar de groep zal zeker steeds groter worden en zo zal de nieuwe wereld ontstaan. Een wereld met vrije keuze, eerlijkheid en transparantie. Een wereld waar iedereen zichzelf kan en mag zijn.

Wat is jouw rol?

Ik heb een groot platform en ik voelde al meteen dat ik dat moest gebruiken om te spreken en mijn waarheid te uiten. Nu ben ik in een fase gekomen van loslaten en mijn leven leiden. Ik kan blijven praten maar het zit hem in de acties. Mensen moeten het ook zelf doen i.p.v. op afstand kijken. Ondanks alle moeilijke fases zou ik het zo opnieuw doen. It’s up to the people.