#Rebel 3: Eva Daeleman
#REBELSONLY : Van mediafiguur tot wakkere ziel
Eva Daeleman werd niet wakker door c*r*n*a maar al heel wat jaren terug. Toen ze als radiomaker en televisiegezicht in een burn-out belandde. Op dat moment startte reeds het creëren van haar eigen nieuwe wereld. Door bijvoorbeeld elke dag vakantie te nemen, zoals haar gelijknamige podcast het zo mooi verwoordt.
Ook nu trekt ze met haar man en kind tijdens het winterseizoen rond in warmere oorden. Ze stond ons te woord vanuit Spanje en deelt haar complete verhaal: van mediafiguur tot wakkere ziel in deze c*r*n*a-crisis.
Shownotes
Boeken :
Het boek van de levensmissie - Willem Gloudemens
Na dit leven - Eben Alexander
Geluk in je Buik - Elke Vermeire
Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met de Gutness Lifestyle.
Kan je de aflevering hier niet afspelen? Download ze dan via :
Of lees het gesprek hieronder:
Vandaag heb ik een online gesprek met niemand minder dan Eva Daeleman.
In deze tijden is het belangrijk om samen de nieuwe wereld te creëren en als er iemand is die dit al volledig op haar eigen manier doet dan is het wel Eva Daeleman. Welkom Eva, waar zit je zo mooi met op de achtergrond een palmboom?
Dag Elke, op dit moment zit ik in Andalusië. Ik ben met mijn gezin een tijdje geleden vertrokken met de camper en wij zijn hier aan het overwinteren. Wij komen hier het licht opstrijken.
Veel vitamine D, slim van je!
Klopt, wij merkten dat we elk jaar opnieuw in januari en februari de levenslust telkens even verloren. Onze acupuncturist vertelde ons dat het goed zou zijn voor ons om te overwinteren. Van daaruit is er een plan ontstaan om 6 maand naar het buitenland te gaan en 6 maand België.
Heel straf! Doen jullie dit allemaal vanuit jullie camper?
Ja, wij doen dit vanuit onze camper en werken ook online vandaar dat we bijvoorbeeld dit gesprek kunnen hebben. Sinds 2018 zijn wij eigenlijk al bezig met het hele online verhaal. Dus wij waren al locatie onafhankelijk aan het werk. Dat werpte zijn vruchten af waardoor wij er nu de appels van kunnen smullen.
En hoe smaken die appeltjes?
Lekker zoet en het fijne is dat we nu ook helemaal alleen staan op deze camping tussen de heuvels. Uiteraard hebben wij ook soms eens moeilijke momenten en we ervaren nu ook sterk dat we moeten ontprikkelen. In België voelt alles vaak heel zwaar aan en nu komen we hier eigenlijk ontstressen, ontladen, ontspannen,… Nu proberen we terug naar onze eigen intuïtie te luisteren en naar onze innerlijke barometer.
Ik denk dat dit ons eigenlijk allemaal wel te doen staat.
Ze verhuren hier ook hutjes op de camping ;)
Ik zal er eens over nadenken maar voor nu heb ik een grote verantwoordelijkheid om deze podcast in de wereld te zetten. Je vertelde daarnet dat we dichter bij onze eigen barometer moeten komen. Je bent gestart als mediafiguur, auteur en sinds enkele jaren heb je dat “geiten-wollen-sokken yoga imago”. Kan je ons even iets vertellen over die evolutie?
Op mijn 19e ben ik voor de radio gaan werken. Toen zat ik nog volop in de puberteit en in de puberteit krijgt je eigen identiteit vorm. In die jaren werd mijn identiteit gecreëerd door mijn bazen. Er werd bijvoorbeeld beslist hoe ik er zou uitzien en of ik al dan niet mijn haar mocht knippen. Ik ging toen heel enthousiast mee in dat plaatje en dat werkte voor mij toen wel. Ik paste in dat klassieke plaatje van succes want ik was jong, was veel te mager, droeg designer schoenen, woonde al alleen, werkte veel en verdiende al veel op jonge leeftijd. Eigenlijk zat ik op een rijdende trein waar ik niet meteen af kon. Op zich vond ik die trein ook plezant omdat ik niet besefte dat er een betere wereld dan dat kon zijn.
Op mijn 21ste begon ik voor de televisie te werken en waren er heel veel ogen op mij gericht waardoor er wat angst begon op te borrelen. Stilaan ontstond toen ook mijn eetstoornis omdat ik controle wou houden op die sneltrein waar ik op zat. De dingen waar ik zelf controle over had was voeding en sport. Ik ging bijvoorbeeld 40 kilometer lopen op een week en als ik dat op zondagavond nog niet gedaan had dan ging ik om elf uur nog 15 kilometer lopen. Als ik daar achteraf op terugkijk was dat controledrang, een overlevingsmechanisme van een hoogsensitieve introvert in een totaal extraverte wereld. Hoe magerder ik werd, hoe meer opdrachten ik kreeg dus het werkte ook.
Op mijn 25ste besloot ik om 2 maand op reis te gaan uit nieuwsgierigheid naar de wereld. Ik had een lange relatie achter de rug, veel gewerkt en aanwezig geweest op de zotste feestjes. Ik ging naar Thaïland en Vietnam om daar “the life of the party” te hebben. Ik kwam daar toe en ik ben beginnen wenen en ben niet meer gestopt tot ik op het vliegtuig terug naar huis ben gestapt. Omdat ik daar toekwam en ik wist gewoon niet meer wie ik was. Er was plots niemand die mijn agenda bepaalde en ik moest plots zelf beslissingen maken. Wel heb ik daar veel inzichten gekregen door met veel verschillende mensen te praten die ik daar ontmoet heb. Daarover heb ik een boek geschreven “Factor 25”. Ik ben daar beginnen schrijven uit overlevingsmechanisme en emotie waaruit dan een boek is gekomen.
Toen ik teruggekomen was had ik mezelf voorgenomen om het rustiger aan te doen. Ik had in Thaïland leren duiken en wou dat blijven doen, minder werken,… Duiken was toen mijn yoga. Maar zoals bij velen kwam ik terug in België “full male energy” en zonder dat ik het doorhad zat ik terug op die sneltrein. Die zomer heb ik elk festival gedaan en heel wat gefeest. Ik was toen ook ontslagen van mijn job als omroepster want dat stopte toen. Meteen had ik mijn haar in het zwart gekleurd want ineens mocht ik terug wel beslissingen maken over mijn haar. Maar 15 september 2015 geraakte ik plots in een burn-out. Ik kon amper nog stappen of praten. In de 3 opeenvolgende weken ben ik 18 kilo aangekomen puur vocht. Mijn lichaam wou zich beschermen tegen de buitenwereld. Er werd toen ook heel wat geschreven over mij want hoe kon ik nu in een burn-out zitten? Het waren 6 donkere maanden maar ik nam een hond en die nam mij mee naar buiten en zorgde voor terug een beetje structuur. Die leerde mij dat er meer is in het leven dan alleen maar werken.
Mijn echte “grote awakening” is er gekomen op 22 maart toen ik op de luchthaven was van Zaventem tijdens de aanslagen. Toen is er letterlijk iets in mijn leven geknald. Mensen zijn rondom mij gestorven en ik leefde nog. Mensen noemen het toeval maar zo zie ik het zeker niet. Vanaf toen is die spiritualiteit in mijn leven gekomen. Daarna had ik ook een groot “fuck it gevoel” naar het leven en is yoga op mijn pad gekomen. Ik heb toen heel veel yin yoga gedaan, beginnen mediteren en opleidingen gevolgd. Uiteindelijk had ik ook een eigen yoga studio opgericht wat ik een tijdje combineerde met mijn job bij MNM. Ik voelde alleen dat het niet meer klopte met wie ik echt was en besloot daarom in december om mijn job op te zeggen bij MNM. Dat was zeker geen makkelijke keuze want ik was goed in wat ik deed, was ook een huis aan het afbetalen en had een yoga studio die nog maar een half jaar open was dus nog niet winstgevend was. Dit waren zaken die mij zeker konden tegenhouden maar ik voelde dat ik dit pad moest volgen. Op 21 december 2017 kreeg ik telefoon van een uitgeverij met de vraag voor een samenwerking. Toen besefte ik ook dat er betere dingen gingen komen. Er is veel dat ik nog niet ken maar ik had het vertrouwen dat dit plek maakte voor iets beters. Dat is ook mijn mantra geworden. Uiteindelijk ben ik verder gegaan met mijn yoga studio maar kreeg ik een zwaar fietsongeluk waardoor ik niet meer zo goed yoga kon geven zoals voordien. Ik ben mijn zaak veel meer beginnen leiden als zaakvoerder wat dan ook niet helemaal mijn ding was want dat was teveel mannelijke energie. Ik heb toen mijn partner leren kennen en hebben we besloten om naar de kust te verhuizen en zijn we een versnelling hoger gegaan door ons eigen pad te bewandelen. Als ik een idee had ging hij gewoon volledig mee in mijn verhaal en daardoor zitten we nu waar we vandaag zitten, nu in Spanje.
Heel mooi! Eigenlijk is het zoals “ik voel het vertrouwen, weet niet wat er gaat komen maar ik spring er gewoon in”. Ik denk dat heel veel mensen dat verloren zijn en heel veel mensen zich ook gaan erkennen als een gouden kooi die je voor jezelf hebt gecreëerd. De mensen durven hier dan niet meer uitkomen. Dit is vergelijkbaar met de huidige coronacrisis. Mensen zitten zo vast in die kooi en er alles voor over hebben om hun vrijheid daarin niet te verliezen.
Dit heeft te maken met zekerheid die ze niet willen verliezen. Er is niemand die op zijn sterfbed zal zeggen: had ik maar wat meer zekerheid of ik ben zo blij dat ik zoveel zekerheid had in mijn leven.
Veel mensen zitten vast in het systeem. Zoals in jouw geval dat je bijvoorbeeld niet je eigen haarkleur mocht kiezen. Wanneer is het besef bij jou gekomen dat je vastzat in een systeem of heb je dat zo niet ervaren?
Ik heb dit op een andere manier ervaren door yoga te doen en dat is misschien ook een manier waardoor heel veel mensen wakker worden. Door mijn burn-out, trauma en door yoga te doen kwam ik veel meer in contact met mijn lichaam en begon ik ook meer te begrijpen wat goed voor mij is en wat niet. Ik voelde dat het leven dat ik aan het leiden was mij ziek maakte en dus niet meer goed voor mij was.
Ik ging wel naar coaches en holistische healers, maar ik begreep de inhoud van wat zij me vertelden toen niet. Ik denk dat veel mensen het zo ervaren, dat ze een transformatie doormaken van binnen naar buiten en niet omgekeerd. Je kan die transformatie ook niet versnellen, het gaat over het ontwikkelen waarbij je een bepaalde weg aflegt naar het “spiritualees”, de taal van de spiritualiteit, het universum, synchroniciteit, of hoe je het ook wil noemen.
We staan heel ver van de natuur. Eva vergelijkt ons leven met de film Wall°E, ons leven begint hier meer en meer op te lijken.
Dat is volgens mij ook de reden waarom we massaal burn-outs zien, waarom nu het C-woord ontstaan is en met alles wat hierbij kwam kijken. Dit moest gewoon gebeuren.
Bekijk jij de coronacrisis dan eerder als een kans, dan als een bedreiging?
Transformatie is altijd pijnlijk, er zijn altijd verliezen. Ik denk vaak met heel veel heimwee terug naar 4 jaar geleden, hoe je gewoon op reis kon, hoe je overal zorgeloos binnen kon, hoe je mensen onbezorgd kan knuffelen,...
Maar voor mij is het de enige manier om toch vertrouwen te hebben dat er verandering komt, waardoor er voor mijn dochter een vrij leven mogelijk is. Het is onze taak, als lichtwerkers, om nu ons ‘licht’ moeten gebruiken. Niet zozeer om mensen mee te krijgen, maar om hen de optie te bieden dat er een andere weg is.
Je kan het gedrag van anderen niet controleren, hoewel ze het nu wel proberen.
Zelf was ik bijna blij dat ze mondkapjes voor kinderen verplichtten, want ik dacht dat ze nu de “leeuwinnen” (de moeders) wakker zouden maken.
Klopt, maar anderzijds worden die leeuwinnen wel wakker en zijn boos, maar het vreemde is dat het daarbij stopt, maar echt actie nemen ontbreekt.
Inderdaad, dat komt door de angst die ons verlamt. Het gaat over angst voor afwijzing, er niet meer bij te horen. Angst voor afwijzing is in de kern angst voor de dood. Ze willen je het idee geven dat je alleen bent, maar je bent niet alleen.
Het zijn vaak mensen die al eens door een crisis gegaan zijn, die dit nu blijkbaar wel aankunnen.
Je voelsprieten zijn gevoeliger, je staat meer in contact met je lichaam. Je voelt zo veel meer dat het niet klopt, je intuïtie is zoveel sterker, waardoor je het veel beter aanvoelt.
Aan mensen die hun intuïtie niet meer herkennen, zeg ik te antwoorden op een vraag binnen de halve seconde. Je hebt dan zelf de kracht om te luisteren naar je intuïtie, of niet.
Stel dat je nog in de mediawereld werkte, dan was dit toch een heel moeilijk standpunt geweest voor jou?
Ja, maar ik geloof in timing. Everything happens for a reason.
Stel, je woont in een dorp zonder bomen, dat is jouw wereld. Dan zou het raar zijn dat je ineens verhalen deelt over bomen. Dan verklaart iedereen in jouw wereld je gek.
Maar daarvoor heb je wel nood aan afstand nemen. Niet dat mensen dat niet doen, maar ze vinden het niet nodig. Ze voelen het niet en hebben er geen noodzaak aan.
Wij hebben ons een bepaald beeld gevormd, of dit is ons zo verteld, maar misschien klopt dat beeld niet.
We hebben zelf boeken mee op reis, een van David Icke en een ander van Marcel Messing (”Worden wij wakker?”), maar Stijn zei dat hij me zou laten weten of ik het boek mag lezen... want ik ben ook zeer bang. Mijn man is een megafan van The Matrix. Hij is er al jaren mee bezig, maar hij voelt niet het vuur dat ik voel.
Zo is er bijvoorbeeld het boek van Willem Gloudemens (Het boek van de levensmissie), waarin hij omschrijft hoe je je zielenmissie kan ontdekken. Je voelt wat je missie is, wat je niet zelf kan kiezen. In dat boek staat er o.a. een lijst met woorden, bijvoorbeeld lichtwerker,... en als je die lijst leest, ga je op een bepaald moment iets voelen. Dat is uw verbinding met uw ziel en dan voel je een klik. Bij het woord “wereldomvormer” voelde ik het en het eerste wat ik dacht was “ik wil het niet! laat me toch!”, maar ja je kan het niet kiezen. En dat is het vuur dat ik voel. Ik zoek een manier en probeer dat via mijn boeken te doen, maar je kan mensen niet meteen “de hele taart” in het gezicht duwen. Je moet het stapje voor stapje aanbrengen.
Ik beweer ook niet dat ik alles weet, maar eigenlijk hoef je het niet altijd te weten.
Het gaat er inderdaad niet om van alles te weten, maar wel dat je je gevoel niet mag onderdrukken. We zijn niet alleen met ons gevoel, meer mensen met dit gevoel mogen het ook luidop beginnen zeggen, zodat andere mensen met datzelfde gevoel niet meer het idee hebben dat ze alleen zijn.
Het is moeilijk, omdat als je een bepaalde stelling poneert, mensen je niet begrijpen. Soms gebruik ik in mijn lezingen harde taal, ik heb dat geleerd, omdat er dan hopelijk iets bij de mensen zou klikken.
Ik vrees dat het niet het moment is om het op die manier te doen. Dat het nu meer draait om mogen vragen stellen, over open communicatie,... Het is wel fijn om gelijkgestemden te ontmoeten, anderzijds word ik wel erg getriggerd door mensen die compleet aan de overkant staan. Maar dan denk ik aan een quote “je vindt altijd bewijs voor dat wat je gelooft”.
Zeker in deze tijden van censuur, het is ook moeilijk om info te vinden, daarom begrijp ik ook waarom mensen me niet begrijpen.
Hoe ga je om met polariserende topics zonder zélf te polariseren?
Ik probeer het te uiten, maar met een constructief kader. Ik volg niet teveel media en als ik het zie, probeer ik het te relativeren door humor. Enerzijds voelt het bij mij als in een manie “ze kunnen me niet raken”, maar anderzijds voel ik me als een “punaise waarop ze steeds harder gaan duwen”.
Ik probeer altijd het verhaal van iedereen te zien.
Het narratief is goed gedaan. Het is eigenlijk zoals de Kerk, goede marketing. En ineens gelooft iedereen jullie, dat is slim gezien.
Er zijn ook momenten dat ik denk dat ik zot geworden ben, dat ik twijfel aan mezelf.
Het gaat niet over gelijk hebben, maar ik doe gewoon wat ik voel wat voor mij klopt.
Hetgeen voor mij helpt, is om in mijn eigen wereld te zitten. Destijds in het mediawereldje, volgde ik ook alles wat in de pers verscheen en ik werd daar heel ongelukkig van.
Mijn coach gaf me dan het inzicht, door even in vraag te stellen van wat als je rondom jou kijkt, is het toch ok?! Waarom kijk je dan...
Ik heb zelf enkele maanden geleden alle abonnementen opgezegd, van kranten tot tv. Het is zoals je zegt dat je continu dat je met angst wordt geconfronteerd. 38”
Een vraag die mij altijd helpt, is “wat is er niet verkeerd op dit moment?”, om te verbinden met “het nu”. Ook in mijn hele post traumatic stress disorder (n.a.v. de aanslagen in de luchthaven van Zaventem waarbij ze aanwezig was en mensen rondom haar zag sterven) is dit ook een grote valkuil. Ik kan gemakkelijk van de ene op de andere seconde heel angstig worden.
Ik probeer het dus met een grapje te relativeren, iets leuks doen helpt ook.
Ik probeer ook om de angst die rondom mij verspreid wordt, niet als mijn verantwoordelijkheid te zien.
Hetgeen wat mij in mijn zoektocht wel bezig houdt, is “we mogen onze wereld toch niet laten kapot maken.” Het is een soort onmacht en ik vraag me af of we er niets kunnen tegen doen. 41”
Er zijn zoveel repressiemechanismes, ze gaan steeds verder.
Hoe ga jij daarmee omgaan, stel in de toekomst dat de prik toch verplicht wordt.
Ik geloof dat wat je gelooft uiteindelijk waarheid wordt, “if you change your mind, you change your life”. Dus als je denkt “ik ga dood aan de prik”, it will happen.
Ik denk dat ik dan een soort “boost camp” (geen booster!) zal organiseren met de mensen die willen. Ik denk dat je jezelf op heel wat manieren kan voorbereiden, waardoor je het gewoon kan zien als “een glas water drinken en je plast het gewoon uit.” Ik ben ook energetisch behandeld tegen covid, dat werkt ook, maar dat is niet winstgevend. Het is ook niet verlammend, maar je krijgt er natuurlijk geen pasje voor. Daar word ik wel boos voor, want als je antistoffen hebt, maak je geen kans op een pasje. Dan denk ik “WAT?!”.
Ik voel vooral heel veel weerstand door het draagvlak dat ze daarbij vinden.
Maar anderzijds je kan niet reizen, maar we reizen toch. Je kan ook je job niet opzeggen, je kan toch ook niet een concept als “elke dag vakantie” meemaken, maar toch doen we het wél. Dat werkt ook, wij werken gewoon anders.
44” Op tv zagen we ooit een reportage over mensen die anders leefden. Zo was er onder andere een man die leefde van “prana”, die at niet. Dat vind ik geweldig, die hackt gewoon alles. Als dat kan, dan kan alles.
Dus in feite moeten we vertrouwen op onze eigen creativiteit. Op het moment dat het zover zal zijn, bedenken we wel een oplossing.
Ja, de wereld is ook groot. Europa is heel geconcentreerd. Je denkt misschien dat je ooit privacy gehad hebt, maar dat is niet zo. Het is nu gewoon duidelijker, dat ze je het afnemen.
Als mensen me vragen “wat is je vaccinatiestatus?”, dan antwoord ik met “heb jij al eens een soa gehad?”. Je vraagt dit niet, maar het lijkt of dit normaal geworden is.
Je kan ook reizen, we hebben tot hiertoe geen controle gehad.
De wereld is groot, ik geloof dat in een land zoals Senegal ze niet met poortjes gaan beginnen. Europa is zeker niet “the holy grail”.
Dat is dan ook onze gouden kooi, onze wereld. 46”
Ik heb er zelf ook veel beperkende gedachten daarover, maar ik oefen mezelf erin door te denken “it will all be fine”. Er zijn ook andere levens mogelijk.
Er zit ook een donkere kant in mezelf waardoor ik soms denk “ik sterf nog liever met mijn hele gezin, dan in heel die show mee te gaan.”
Dat komt ook doordat je voelt dat jij een ziel hebt en dat je weet dat er meer is dan dit. Wetenschap is nu aan de macht en er is geen connectie meer met de ziel.
Maar het is ook geen wetenschap meer, want wetenschap is ontstaan uit vragen stellen en je mag geen vragen meer stellen.
Dat denken jij en ik, maar de meerderheid gelooft nog steeds dat wat er nu gebeurt, dat dat wetenschap is. Wij weten dat dat niet waar is.
Klopt, ik had onlangs een gesprek met een arts die klassiek geschoold is, maar die tegelijk ook holistisch werkt. Zij zei dat er 1% van de bevolking “Chinees” (verwijzend naar de wakkere zielen) spreekt. Ik schrik ervan hoeveel mensen er toch ook wel denken zoals wij.
Het betekent ook wel een verlies, door de transformatie. Ik weet ook dat er mensen zijn die veel verder weg zijn dan mij, of heel erg boos zijn op mij. So be it, denk ik dan. Ik vind het wel spijtig, maar je kan uw taal niet in iemand anders zijn gedachten steken. Het is wel moeilijk om bijvoorbeeld een taal te leren, maar het laat je stilstaan, hoe communicatie eigenlijk maar een bovenlaag is. Hoe onze taal eigenlijk heel beperkt en beperkend is.
Eben Alexander beschrijft in zijn boek “Na dit leven” exact wat jij zegt. Als neurowetenschapper die alles over “na de dood” absurd vond, heeft hij zelf een bijna-dood ervaring meegemaakt. In dat boek omschrijft hij dat onze taal te beperkend is om het bewustzijn te omschrijven. 49”
Dat doet me denken aan de film “Soul”. Op die manier probeer ik het ook positief te bekijken. Er is zo een zin “hustle for joy” die ik heel graag meedraag. We jagen van alles in ons leven na, de zekerheid, werk, succes,... maar ik denk ook dat we meer moeten plezier nastreven.
Het is ook niet de bedoeling dat je alles weglacht, maar het leven MAG ook gemakkelijk zijn, het mag ook plezierig zijn. Als westerlingen kunnen we nog heel wat leren van mensen die bijna niets hebben, zij hebben zoveel meer fun in hun leven dan wij.
Ik geloof ook dat je je licht meer verspreidt, als je lacht. Het is ook een manier om jezelf op te laden, alles in perspectief te plaatsen en het zorgt ervoor dat je even alle zorgen die je draagt er kan afgooien.
Dat is een mooie reminder. Zelf hebben we in januari bij Gutness ook hele toffe projecten gepland, waarin het ook om “joy” draait met de mensen die hier werken. Ik vind dat nodig, want als je met zware thema’s bezig bent, is het belangrijk om ook wat luchtigheid te brengen.
Je kinderen kunnen je hierin ook mee inspireren. Anderzijds vind ik het ook heel erg dat de druk nu op de kinderen wordt gelegd. Nu ineens zijn zij zogezegd de oorzaak van alles...
Ik denk dat het belangrijk is dat we altijd terug naar onszelf kunnen terugkeren. We hebben er geen controle op, maar je kan wel kiezen wat je zelf denkt en wat je zelf eet, wat je onderneemt om zelf gezond te blijven. Daar hebben we wel controle op. 52”
Ik las gisteren in een boek “geef jezelf permissie om ook eens niet nuttig te zijn, ongezond te eten”, we mogen “mensen”, we hoeven geen robots te zijn.
Ik ben nu een online training aan het uitwerken rond intuïtief leven, want dat moeten we weer leren. Echt van MOETEN hé. Tegenwoordig vertrouw je je eigen lichaam niet meer, bijvoorbeeld als je pijn voelt. Het zotte daarvan is, is dat we alles in andermans handen leggen. Anderzijds kan je ook niet in “the matrix” leven en dat allemaal voelen, dat gaat niet.
Mensen die het “nieuwe narratief” geloven, zijn vaak mensen die al eens een laagje van zichzelf hebben afgepeld. Dat was omdat ze op dat moment niet anders konden dan voelen en dat kunnen ze nu ook niet anders.
Voelen is inderdaad de essentie. Iets waar we het nog niet over gehad hebben, vertel eens over de ervaring die je had met je dochtertje waardoor je toch geen grote fan bent van vaccinatie. 56”
Als je nu geen prik wil, ben je automatisch “een antivaxer”. Ik ben geen antivaxer, ik ben pro vaccins, het heeft ons al heel erg geholpen, maar we zijn er te extreem in gegaan. We zijn zo ver weg van de natuur gegaan. Ik stel me wel vragen bij vaccins. Toen onze dochter werd geboren, ging ik op 8 weken met haar naar een overheidsorganisatie waar ik gratis prikjes kon krijgen. Ik wou dat eigenlijk nog niet doen, ik wou gewoon even informeren, want ik had gelezen dat je perfect kon wachten tot ze 6 maanden oud zijn voor de prikjes omdat ze dan weerbaarder is. Maar uiteindelijk werd ik daar zo bang gemaakt, ze kreeg 2 prikjes in haar benen. Vanaf die nacht hadden wij een ander kind, ze was voordien een heel rustige baby. Plots werd zij steeds wakker van de pijn, was ze overdag heel angstig, gaf ze over, had ze ineens allergieën,... Via via kwam ik bij een holistische kinderarts terecht, die mijn gevoel bevestigde. Ze zeggen wel dat reflux normaal is, maar ja alle baby’s geven terug omdat ze op 8 weken allemaal ingeënt worden.
Uiteindelijk zijn we bij een homeopaat terecht gekomen die ons (zowel zij als ik) behandeld heeft door een soort reset te doen, wat zeer heftig was. Ik was als kind ook altijd moe, dus ik vermoedde dat ik ook op een van de prikjes slecht gereageerd had. Het zorgde er wel voor dat onze dochter uiteindelijk terug herstelde toen ze ongeveer 9 maanden was.
Ik postte hier een bericht over op sociale media en werd overspoeld met honderden reacties van mama’s die een gelijkaardig verhaal hadden meegemaakt.
Het heeft ervoor gezorgd dat wij gekozen hebben om minder te werken en er meer te zijn voor onze dochter. We hadden wel het geluk dat we die keuze konden maken.
Blijkbaar werden de vaccins vroeger zuiverder gegeven en zijn het nu mixen, wat blijkbaar heel intens is. Er zitten ook veel zware metalen in, die dat kleine lichaam nog niet kunnen verwerken.
Daarom laat ik niet zomaar meer een spuit in mij zetten. Het is mijn keuze, mijn lichaam.
Ik krijg soms de opmerking “Elke, waarom spreek jij je daarover uit? Je bent toch een voedingsdeskundige?”. Dan denk ik “Je vindt het normaal dat ik kritisch ben over wat je eet, wat je dan in je mond stopt... maar je vindt het niet normaal dat ik kritisch ben over wat je dan in je arm spuit”. Hoe raar is dat niet? 1:02
Maar je moet het doen voor de anderen hé, jij moet wel anderen redden hé Elke (cynisch bedoeld). Dan denk ik “jij neemt het, omdat jij op restaurant kan”.
Dat is inderdaad de grootste leugen. Ik kwam een quote tegen “wij zijn niet verantwoordelijk om u te beschermen, dat is de verantwoordelijkheid van het vaccin dat jij genomen hebt”. Want waarom nemen mensen anders het vaccin? Ze nemen het toch omdat ze willen dat het vaccin hen beschermt?
Inderdaad. Ik rook ook niet om anderen geen longkanker te geven, maar zij roken wel.
Andersom, jij hebt die vaccinatieschade meegemaakt waardoor je er meer door nadenkt. Zelf ben ik nu veel meer aan het onderzoeken. Bij mijn kinderen heb ik zelf destijds er gewoonweg niet bij stil gestaan bij vaccins. Nu onderzoek ik gewoon alles veel meer, maar of je mij dan een antivaxer kan noemen, of niet...
Je bent gewoon een bewuste vaxer, maar ze willen gewoon alles altijd zwart-wit zien. Ik heb zelfs in mijn boek daar iets over geschreven “zelfs een pinguïn is niet zwart-wit, want die heeft een oranje kraag”. Er is niets zwart-wit, er is altijd iets in the middle.
Het gaat gewoon over bewustzijn. We mogen meer bezig zijn met dat bewustzijn. Naar jou toe had ik nog een vraag over idealisme, ik zie jou als een idealist.
Hoe ziet de ideale wereld er voor jou uit?
Ze zeggen dat een wereld waarin iedereen voor zichzelf kan nadenken, ook niet kan... maar dat zeggen ze misschien ook om ons bang te maken.
Ik heb hier geen antwoord op. Wat we wel doen met ons “elke dag vakantie” idee, is het belang om zelf je eigen pad te kiezen. Als je kiest voor een 9-to-5 job en je bent daar blij mee, dan ben ik ook blij voor jou.
Soms zeggen ze dat “als iedereen zou leven zoals jij, dan draait de wereld vierkant. Dan is misschien die vierkante wereld ideaal voor mij”.
Of is de ideale wereld voor iedereen anders? 01:10
Ja, de ideale wereld is die waarvan jij het gelukkigst wordt. Ook mensen die minder hebben, die bekijken de wereld op een andere manier. Een open blik, een open hart is belangrijk. Maak de ideale wereld zelf.
Dat is een mooie afsluiter. De ideale wereld bestaat niet, maar maak zelf je ideale wereld, neem de verantwoordelijkheid zelf.
Het is inderdaad je eigen verantwoordelijkheid, maar niemand zal het voor jou doen. Kiezen is heel hard winnen daarin.