#Rebel 13 : Romina Rys
#REBELSONLY : Verbinden doorheen de verschillen
Stel je eens voor: je bent klinisch psycholoog en merkt op dat sommige van je patiënten nogal angstig zijn door kooroona. Tis te zeggen: ze zijn angstiger om wat er gebeurt in de wereld dan om de ziekte zelf. Héél vreemd is dat, toch??? Je vermoedt bijna dat ze lijden aan psychoses. Tot je op een dag zélf wakker wordt en ineens begrijpt dat die psychoses misschien wel eens de waarheid kunnen zijn. De authentieke kwetsbare Romina doet haar verhaal als klinisch psycholoog én singer songwriter. Ze componeerde de prachtige Rebels Only-song. Eeuwig dankbaar dat ik deze geweldige vrouw mocht ontmoeten, wat een mooie ziel <3
Shownotes
Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
www.elke-vermeire.be/podcast
Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met Gutness Lifestyle.
Kan je de aflevering hier niet afspelen? Download ze dan via :
Of lees het gesprek hieronder :
Vandaag verwelkom ik in de studio, Romina. Ik heb jou uitgenodigd onder 2 noemers. Enerzijds als psycholoog en anderzijds als singer-songwriter. Speciaal voor deze podcast heb jij een super mooie intro gecomponeerd waarvoor ik je zo dankbaar ben. Laat ons starten bij jouw expertise. Vanwaar de keuze om psycholoog te worden?
Die keuze komt volledig uit mijn hart. Mijn focus ligt op liefde, welzijn en verbinding. Ik vind het zo belangrijk dat mensen zich goed voelen. Het heeft wel lang geduurd vooraleer ik dit zo durfde te zeggen. In deze maatschappij wordt er soms gek gekeken naar welzijn belangrijk vinden. Men zegt wel eens: psychologen kiezen voor die richting omdat ze gek zijn of om hun eigen problemen te kunnen oplossen. Ik wou al van kleins af aan psycholoog worden vanuit mijn interesse voor de mens en zijn emoties, maar ook voor een stuk om mijn eigen kwetsbaarheid aan de dag te brengen.
Je hebt clinische psychologie gevolgd. Kreeg je daar de tools aangereikt om mensen echt te helpen?
Mijn drang naar kennis is daar voor een groot stuk ingelost. De vaardigheden om met mensen om te gaan, zitten meer in het dagelijkse leven. Ik heb daarom nog een postgraduaat gevolgd: cliëntgerichte therapie. Daarin is het wel continu gericht op die vaardigheden.
Je bent mama van 2 kleine kindjes. Dat heeft jou ertoe aangezet om als psycholoog een iets andere richting uit te gaan en om je zaak te starten.
Klopt, ik heb een praktijk opgericht “ICI”. ICI staat voor de waarden integratie, creativiteit en interactie. Toen ik mama werd, wou ik ook meer doen rond moederschap, maar ook in groepen. Ik geef workshops rond moederschap, maar nu ook rond welzijn in deze crisis. Ik leer de mensen in groep om om te gaan met hun angsten, we zoeken verbinding,…
De “wakkere” psycholoog was nog niet altijd wakker. Vertel?
Mensen in mijn omgeving, maar ook ikzelf zijn altijd onderhevig aan externe factoren. We zijn onderhevig aan zoveel verwachtingen. Je mag bijvoorbeeld niet kwetsbaar zijn, je moet nine-to-five werken, je moet altijd presteren,… Ik zie ons vallen als vliegen en zie wat goed en niet goed is. Dus wakker in die zin was ik al, maar nog niet wakker op vlak van de media. Dat deed mij wel pijn.
Mensen met een titel hebben iets te verliezen en durven vaak niet wakker worden.
Ik ben mijn titel niet. Mensen zeiden: “pas op... met je expertenrol is dat wel gevaarlijk om je zo uit te spreken.” Ik sta voor het welzijn van de mensen en dit is een obstakel in het welzijn. Er is niemand expert in het beseffen hoe de media in elkaar zit. Ik heb misschien wel een aantal volgers verloren, maar ik heb dat niet als een verlies ervaren.
Je had eerst een groot oordeel bij een klant van je en hebt je daarna moeten verontschuldigen. Vertel?
Ik kreeg op voorhand al een aantal signalen van mensen die ik negeerde. Vorig jaar in april kwam er een klant langs die grote angsten had over de media, belangenvermenging,… Ik dacht dat zij psychotisch aan het worden was. Een paar dagen voor de uitnodiging van het vaccin had ik terug contact met een oude vriendin. Ze was altijd zo’n buitenbeentje als kind maar toch had ik het idee dat wij een bepaalde band hadden. We hadden een goed gesprek via Instagram en ze sloot ons gesprek af met: “wat je ook doet, neem het vaccin niet”. Ik dacht toen: “oh nee, zij is zo’n complotdenker”. Al onze gesprekken verliepen verder heel goed, maar ik had een oordeel over iets waar ik eigenlijk niets over wist. Daarom besloot ik om wat dingen op te zoeken. Vooraf was ik er wel van overtuigd dat ik mijn mening niet zou veranderen. In 3 weken ben ik 12 kilo afgevallen door paniek. Alles voelde zo bedreigend rondom mij en heel zwart-wit. Ik wist wel dat ik vroeg of laat uit die fase ging geraken.
Je wereldbeeld viel weg. Wat deed dat met je?
Ik heb zoveel begrip voor de mensen die dit niet/nog niet zien, want het is onze zekerheid en veiligheid. Als we dat in vraag stellen, is dat ontredderend maar tegelijk ook heel bevrijdend.
Als psycholoog word je al jaren geconfronteerd met mensen die ziek worden. Is dat niet een beetje door datzelfde systeem dat mensen ziek worden? Als het systeem valt, dan is dat ook een kans om het anders op te bouwen.
Absoluut, voor mij is het een evolutie naar meer echtheid. Dat we eerlijker zijn naar wat we echt willen en wat we zeker niet willen. Wat ons allemaal goed doet, is om veel natuurlijker te leven, meer in verbinding te zijn met onszelf en anderen,…. Het is hoopvol dat dat die evolutie is.
Heeft dat een impact op je werk?
Ik let nu wel meer op een persoon zijn/haar visie op de maatschappij, zodat ik daarop kan afstemmen dat ik nog meega met die visie. Maar de evolutie die ik altijd probeer te hebben is een evolutie naar meer connectie met jezelf, meer echt zijn en je ontdoen van verwachtingen. Er is gewoon een extra brilletje op gekomen.
Hoe heb je het zelf verwerkt?
Vorig jaar in ziekteverlof ben ik heel spontaan een liedje beginnen te schrijven voor iemand. Dat had zoveel succes dat ik eigenlijk een business ben begonnen rond liedjes schrijven voor mensen. Om iemand te bedanken, voor een huwelijk, overlijden,…
Ik heb zoveel liedjes ook geschreven over angst in dit proces, over de verbinding die we missen,… Ik heb er echt mijn hart in “gelegd”, dus muziek heeft mij geholpen bij de verwerking.
Het creatieve proces helpt bij de verwerking. Ikzelf verwerk dingen door te schrijven. Ik voel ook dat de connecties en samenwerkingen die ik nu heb veel dieper en liefdevoller zijn dan voorheen. Hoe komt dat?
Ik ben ervan overtuigd dat wij dat allemaal in ons hebben. Ik denk dat de mensen die wakker zijn zich al ontdaan hebben van een extra laag. Een laag van schaamte, extra verwachtingen,… Wanneer ik een connectie probeer te maken met iemand die nog anders naar de wereld kijkt dan probeer ik echt een connectie te maken op dat niveau, vanuit mij hart.
Ieder mens doet wat hij doet vanuit zijn/haar beste intentie. Het is belangrijk om alles in vraag te stellen. Dat is soms eng. Want wat als we zaken op school leren die misschien niet juist zijn? Hoe leg ik dat aan mijn kinderen uit?
Het is zeker eng om dingen in vraag te stellen. Ik heb soms medelijden met mensen die bepaalde zaken zien, maar waarbij er toch nog een laagje verwachtingen over zit. Ik merk dat ik nu echt een supporter ben voor echtheid, jezelf mogen zijn en zien dat er dingen zijn die je beïnvloeden.
Wat is de impact geweest voor jou als psycholoog om je eigen waarheid te spreken?
Ik heb mij voornamelijk online uitgesproken, omdat ik het vaak over welzijn heb. Ik heb daarover maar weinig reactie gehad. De negatieve reacties die ik kreeg van collega psychologen deden mij wel pijn natuurlijk. Ik wil ook niet dat mensen volgen wat ik zeg. Ik wil dat mensen hun eigen ding kunnen doen. Ik voel me vrij genoeg om te zeggen wat ik wil. Van vrienden kreeg ik ook een paar reacties, maar dat was dan eerder uit bezorgdheid.
Hoe reageerde jouw man en vrienden?
Dat was niet zo leuk voor hem natuurlijk. Ik was in ziekteverlof en ging eigenlijk terug gaan werken, maar door mijn opzoekwerk en angst moest ik langer thuisblijven. Ik deed er alles aan om hem mijn waarheid te doen inzien. Hij voelde zich in het begin vooral kwaad en machteloos. Hij vroeg zich af waarom ik mij zo verdiepte in dingen die we niet kunnen begrijpen. Wij zijn echt door een huwelijkscrisis gegaan. Het belangrijkste was om te blijven verbinden met elkaar en uit te zoomen. Het ging niet om ons, maar om iets extern wat we allebei niet begrepen. Zo zijn we er samen wel uitgekomen en gaat het nu zelfs heel goed. In het begin probeerde ik er bij mijn vrienden niet over te praten, omdat ik bang was voor de reacties. Nu doe ik niet meer aan zelfcensuur en kies ik zelf of ik het erover wil hebben of niet.
Zelfcensuur maakt ons ziek. Ik hoor soms mensen zeggen: een mondmasker dragen vind ik wel lastig. Ze zeggen daar dan niets meer over en dragen het mondmasker toch. Die trauma’s maken ons ziek.
De massa doet eigenlijk aan zelfcensuur. Als iedereen collectief zijn waarheid zou spreken, dan zou iedereen zich veel beter voelen.
Durf kwetsbaar te delen wat je wel of niet oké vindt. Iedereen ziet af van het huidige systeem. Ik merk bijvoorbeeld tijdens mijn individuele sessie’s met mama’s dat ze zich vaak alleen voelen en de ballen niet allemaal in de lucht kunnen houden. In groep merken ze dan dat ze helemaal niet alleen zijn. Het is dan belangrijk om te achterhalen waar die mama echt nood aan heeft en om dat ook te durven uitspreken.
We hebben altijd de bevestiging nodig of een groep om ons aan op te trekken. Waarom is het zo moeilijk om onze waarheid niet te spreken en onze grenzen te stellen?
Pas als je je waarheid voelt en eerlijk bent met jezelf, dan zal je ook je grenzen kunnen stellen. We doen soms iets verkeerd op 2 niveaus. Enerzijds steken we het voor onszelf weg hoe we ons voelen en wat we denken. Anderzijds steken we het ook voor een ander weg.
Daarom zijn er volgens mij zoveel burn-outs. Als we onze eigen grens nog niet voelen, hoe gaan we dan grenzen aan een ander kunnen stellen?
Klopt. Ik denk dat mensen na de oorlog aan hun kinderen hebben meegegeven om zich vooral sterk te houden. Dat is hun verwerking geweest van de trauma’s van de oorlog. Generatie op generatie wordt hetzelfde meegegeven en ook vanuit het systeem. In het onderwijs, op de werkvloer en in het opvoeden.
Het is aan ons om dat trauma weg te ruimen en wij moeten het werk doen.
We moeten bereid zijn om onze trauma’s te helen en pas daarna kan het echte werk ontstaan.
Waar is de grens tussen zelfliefde en je net niet teveel wentelen in zelfliefde? Ik merk in mijn vak als voedingsdeskundige dat “body positivity” een echte hype is. Body positivity is positief, want je moet jezelf graag zien... maar het kan ook een excuus zijn om niet te werken aan jezelf.
Ik geloof als je echt diep zit, je daarna de verantwoordelijkheid wil nemen om het goed te doen en te werken aan jezelf. Iedereen die uit een burn-out komt, wil zijn leven op een andere manier leven. Ze willen echt aan de slag met hun nieuwe leven.
Ik begrijp je visie. Ik weet dat je momenteel een boek aan het schrijven bent. Het heeft iets te maken met je eigen verantwoordelijkheid opnemen versus je verantwoordelijkheid opnemen in de maatschappij. We hebben vaak het gevoel dat het leven onze eigen verantwoordelijkheid is, maar jij gaat dat wat nuanceren?
Voor mij begint en eindigt het met onze eigen verantwoordelijkheid. Daartussen hebben we heel wat aangeleerd en zit de maatschappij daartussen. Zelfzorg is belangrijk, maar als het niet lukt, dan ligt de schuld precies volledig op onszelf. Ik vind het belangrijk om ook eens te kijken wat er allemaal zo ziek is aan het systeem naast wat je voor jezelf kan doen. Ons welzijn is aan heel wat zaken onderhevig en dat ga ik in mijn boek aankaarten.
Hoe kunnen we loskomen van dat toxische systeem? Hoe kunnen we geleidelijk aan een ander systeem uitbouwen, terwijl dat nu zo onmogelijk lijkt?
Emotioneel start het bij wat je echt wil en dat ook te durven uitspreken. Zo kan er een beweging ontstaan als daar draagvlak voor is. Er worden bijvoorbeeld gezondheidscentra gebouwen voor de mensen (zonder vaccinatie) die binnenkort niet meer welkom zijn in gewone ziekenhuizen.
Er zijn mensen die wel nog nood hebben aan een autoritair systeem, dus van mij mag dat ook nog blijven bestaan. Het zou gewoon mooi zijn mochten er verschillende systemen bestaan waarin iedereen zich kan in vinden. Als we maar allemaal onze noden durven uitspreken. De nieuwe wereld kan net heel flexibel zijn. We hoeven niet alles op te geven en in een box te gaan wonen. We kunnen ook nog meedraaien in het huidige systeem met kleine aanpassingen.
Hoe is je blik als psycholoog op de huidige wereld? Wat is er aan het gebeuren?
Ik heb een liedje geschreven. Dat heet “dolgedraaid”. Daarin beschrijf ik hoe ik de evolutie zie. Het enige licht in deze donkere nacht is onze eigen middelpuntzoekende kracht. Het enige waar het nu echt om draait is dat we hoop leren oogsten waar er angst werd gezaaid. Dat is een stuk hoe ik ernaar kijk. We voelen allemaal zo hard dat er zoveel staat te gebeuren. De evolutie die ik zie gebeuren, is de evolutie naar meer echtheid op grote schaal. Niet alle mensen deugen, maar de meeste mensen wel.
De samenvatting van deze podcast is: we moeten ons blijven verbinden met elkaar. Het begint natuurlijk met de verbinding met jezelf.
