#Rebel 7: Nele Flamang
#REBELSONLY : De nieuwe wereld voor onze kinderen
Zet de ganse wereld op zijn kop, maar blijf van mijn kinderen!
Dat was de leeuwin die in mij naar boven kwam toen de (nutteloze) maatregelen ook werden doorgeschoven op onze kinderen. De onmacht die ik voel is soms onbeschrijfelijk, maar mijn allergrootste angst is dat mijn kinderen gaan achterblijven met trauma’s. Tja, ik ben vaak een onzekere moeder. Ik weet niet of ik het eigenlijk wel goed doe allemaal.
Dus ik vond het ontzettend verfrissend om Nele Flamang als ouderschapsexpert in de #REBELSLONLY-studio te hebben. Want uiteindelijk is dat voor ons beide de grootste drijfveer van dit alles: de wereld die we voor onze kinderen achterlaten.
Ons uitspreken is eng, maar zwijgen is op lange termijn veel erger omdat we later tegen onze kinderen met ons hand op het hart willen kunnen zeggen: “wij hebben voor jouw wereld gevochten.”
Shownotes
Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
www.elke-vermeire.be/podcast
Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met de Gutness Lifestyle.
Kan je de aflevering hier niet afspelen? Download ze dan via :
Of lees het gesprek hieronder:
Vandaag interview ik Nele Flamang, opvoedingsexpert en auteur van het boek ‘Als je van spelen leren kan’. Als mama vind ik het super belangrijk om met jou dit gesprek te hebben want het gaat tenslotte over onze kinderen en over de wereld waar zij momenteel in opgroeien. Vertel ons eerst even wie je bent en wat je precies doet?
Ik ben Nele, mama van Lotte (5 jaar) en Lis (2 jaar). Van oorsprong ben ik logopediste met specialisatie in stotter- en stemtherapie. Ik was toen al aan het zoeken naar de impact van onze binnenwereld op onze buitenwereld. Wat is het effect van ons voelen naar hoe we ons gedragen. Toen ik mama werd kwam dit stukje sterker naar voor. Ik wou mijn dochter alle kansen geven om zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven en zichzelf zo te ontwikkelen.
Kinderen zijn onbeschreven bladen wanneer ze in de wereld komen. Al snel begint de maatschappij en wij daar van alles op te schrijven waardoor het een hele grote uitdaging is in deze wereld om dicht bij jezelf te blijven. In deze tijd komen we vaak op een bepaalde leeftijd in een crisis terecht en dan kijk je terug naar waar het is fout gelopen. Waar loopt het dan fout?
Het loopt fout op het moment wanneer we beginnen weggaan van onszelf en die voeling verliezen met wie je bent en wat je hier te doen hebt. Wij zijn intrinsiek gemotiveerd. Wanneer wij iets willen kunnen, dan gaan we ook alles proberen om dat ook te kunnen. Als we klein zijn worden we gestuurd in een bepaalde richting en worden we beloond en gestraft afhankelijk van hoe ons gedrag eruit ziet. Na een tijdje gaan we leren hoe je je op een bepaalde manier moet gedragen als je wil geaccepteerd worden. Als dat dan weggaat van wie jezelf bent dan accepteer je dat ook maar, tot op het moment dat je voelt dat je daarnaar terug wilt.
Gevoelens mogen er zijn en dat heb ik leren begrijpen dankzij het werk van Aletha Solter met haar boek ‘De taal van huilen’. Dat was een eyeopener voor mij; dat huilen echt een functie heeft. Het helpt een kind te herstellen, te ontspannen,… Wanneer een kind zich lastig gaat gedragen dan is er altijd een goede reden voor en net dan hebben zij het meest onze hulp nodig. De sleutel om dat te kunnen geven aan onze kinderen is om onze eigen ruimte te creëren, ons eigen innerlijk werk te doen en om onze eigen gevoelens te delen en te verwerken.
Er is veel collectieve pijn. De wereld gaat naar een plek waar we ons niet meer goed in voelen. Ik merk wel op dat mensen die al veel innerlijk werk gedaan hebben, veel makkelijker die pijn kunnen dragen. Als we zelf veel innerlijk werk doen dan geven we geen trauma’s door.
Inderdaad, dat is één van mijn grootste missies. In werkelijkheid is dit natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Bijvoorbeeld mijn machteloosheid kan mijn kind mij terug spiegelen. Het echte werk start bij jezelf. Met Lotte speelde ik vaak het spel mee. Bijvoorbeeld wanneer zij plots met een babystemmetje ging praten bij de eerste schooldag dan zeg je beter niet “jij bent toch al groot genoeg”. Ik zei “ohh mijn kleine baby” om haar zo te ondersteunen. Dit ging wel moeilijker wanneer mijn jongste dochter Lis er was omdat zij mij toen harder nodig had en had ik iemand nodig die naast me stond. Soms denk ik dat het goed zou zijn mochten we in bepaalde groepen leven waarbij er iemand zorgt voor het emotionele, iemand voor het eten,… zodat niet alles bij de moeder en/of vader valt.
We willen het vaak zo goed doen waardoor ik mij vaak heel schuldig voel wanneer ik een bepaalde rol niet zo goed opneem. We worden als moeder in veel rollen geplaatst en dat is eigenlijk heel ambitieus.
Dat is inderdaad heel ambitieus. Het is niet erg om de lat op andere vlakken wat lager te leggen. Ik vind het belangrijker om er emotioneel te zijn voor mijn kinderen dan bijvoorbeeld een opgeruimde wagen. Kinderen gaan zich vooral herinneren wanneer je er als ouder was voor hem. Je hoeft niet in een magazine woning te wonen.
Je staat heel dicht bij je intuïtie en wil het toch anders doen als moeder dan wat de wereld van je verwacht. Kan je daar iets meer over vertellen over die rebelse rol?
Hoe het allemaal begonnen is bij mij, is met mijn thuisbevalling. Ik voelde dat het voor mij belangrijk was om volledig op mijn gemak te zijn en dat is thuis. Als ik op reis ben of op verplaatsing kon ik altijd moeilijk naar toilet gaan. Als ik zou moeten bevallen in een ziekenhuis dan zal dat misschien ook moeilijker gaan dacht ik. Toen ik daarmee naar buiten kwam kreeg ik veel reacties van “oei, terug naar de Middeleeuwen”, “dat is gevaarlijk, zou je dat wel doen?”,…
Uiteindelijk toch mijn gevoel gevolgd en ik voelde mij zo sterk. Het was een mooie bevalling.
Ik geloof wel dat we mooie evoluties gemaakt hebben zoals dat we nu zachter geworden zijn met onze kinderen. Vrouwen die elkaars wijsheid doorgeven ; dat community gevoel zijn we wel wat verloren denk ik. Vroeger leefden vrouwen en mannen allemaal samen en nu leven we allemaal op ons eilandje allemaal apart. ‘t Zou mooi zijn mochten we in de toekomst terug daarnaartoe kunnen gaan.
Onze kinderen ervaren nu veel sociale druk. Als je als ouder dan een andere mening hebt dan die van de overheid of wat er van school moet, dan denk ik dat dat niet gemakkelijk is voor die kinderen. Ik hoop dat dat ze niet gaat traumatiseren. Mijn grootste bezorgdheid als moeder is dat ik verantwoordelijk zou kunnen zijn voor trauma’s. Vaak kijk ik dan terug naar dingen die ik denk verkeerd gedaan te hebben en heb ik schuldgevoelens. Hoe ga je daarmee om?
Ik probeer daarover te praten met Lotte maar het mooie is wanneer kinderen met iets zitten ze dat zelf terug naar boven brengen wanneer ze de ruimte hebben. Ons lichaam kan veel opslaan van spanningen, emoties en herinneringen. Het mooie is dat we de kans krijgen om dat terug kwijt te geraken. Ik geloof dat we zoveel kunnen herstellen als we de verbinding maken. Bijvoorbeeld als ik aan het bellen ben en Lotte onderbreekt mij, dan maak ik me na het telefoontje boos op haar. Even later wanneer we aan het spelen zijn doet ze mij na en maakt ze zich kwaad op het beertje. Ik neem dan de rol van het beertje over om het op die manier goed te maken. Perfectie bestaat niet en soms maken we daar misschien te weinig tijd voor.
Ik hoor veel verhalen van ouders van kinderen die gepest worden omdat ze geen mondmasker mogen dragen van de ouders. Omdat de ouders vinden dat dit ongezond is. Is het het waard als ze daardoor moeten omgaan met dat pestgedrag?
Dat is heel moeilijk. Ik vind dat kinderen zich niet verantwoordelijk moeten voelen voor de gezondheid van een ander. Kinderen kunnen anderzijds ook wel wat aan en kunnen ook heel wat verwerken. Sommige regels zijn er nu eenmaal en dat is voor de structuur. Wanneer er op een bepaald thema bij mezelf veel emotionele lading zit, dan vind ik het zelf ook moeilijker om daarrond te spelen. Mijn dochter liep eens al lachend met een mondmasker rond en eerst kon ik daar niet zo mee lachen, maar nu kan ik dat al beter plaatsen. Lachen is ook het verwerken van dingen.
Ik vind het moeilijk wanneer ze op school dingen leren waar we het als ouder niet altijd mee eens zijn. Daarom vind ik het ook belangrijk om aan mijn kinderen mee te geven dat het oké is om dingen in vraag te stellen. Onlangs moesten mijn kinderen zelfs een toets maken over wat is corona en hoe kunnen we dat oplossen… Wij als ouder zijn het daar niet mee eens dus dat is niet altijd gemakkelijk.
Het is belangrijk om het voor de kinderen zo luchtig mogelijk te houden. Ik sta er bijvoorbeeld ook niet achter dat kinderen in de lagere school huiswerk moeten maken. Als ouder kan je meehelpen met het huiswerk en zelf eens bewust fouten maken of gekke dingen zeggen zodat we meegeven dat het niet altijd zo perfect moet zijn. Het luchtig en grappig maken helpt bij de verwerking.
Ik was zelf vroeger zo’n flink kind. Ik had nooit slechte punten en was altijd stil en flink in de klas. Nu heb ik een podcast met de naam #REBELSONLY terwijl ik vroeger helemaal geen rebel was. Ik werd natuurlijk ook altijd bevestigd in die ‘brave’ rol maar op latere leeftijd merkte ik dat dit toch niet paste bij wie ik echt ben. Wat is de nieuwe wereld voor jou als we kijken naar de kinderen?
Wanneer Lotte geboren werd was de weg voor mij heel duidelijk. Ik ging haar houden bij haar gevoel. Haar laten ontwikkelen op haar eigen tempo. Op 2,5 jaar ging zij normaal naar school gaan maar ik voelde dat het nog te vroeg was voor haar. We hebben het uitgesteld tot ze 3 jaar was. Na 1 maand haalde ik haar terug van school. Het voelde gewoon te snel en ook de plek voelde niet juist. We hebben haar dan nog een jaar thuis gehouden. Mijn omgeving stelde zich daar vragen bij. Maar ik voelde dat ze gewoon vrij moest zijn en dicht bij zichzelf moest blijven en zo is het allemaal begonnen. Ik wou die boodschap uitdragen, ik gaf daar cursussen en lezingen over. Tijdens corona kreeg ik heel sterk het gevoel dat die vrijheid die ik zo belangrijk vind voor mijn kinderen bedreigd werd. Ik wil er gewoon voor blijven opkomen om dat te bewaken.
Wat kunnen wij als ouder doen om dat gevoel van vrijheid wel te laten ervaren?
Zeker door te samen te spelen. Mijn missie is een beetje zoals de film ‘La vita è bella’.
Het is belangrijk dat we dit doorvoelen en dat collectief samen op te lossen, want wie weet wat voor trauma’s we hebben van onze voorouders over dit thema. Eigenlijk mogen we die vergelijking niet maken maar we gaan hier wel naartoe en dat willen we toch vermijden.
Waarom mogen we niet praten?
Toen ik voor het eerst over dat ouderschap begon te praten dan kreeg ik heel wat commentaren over me heen. Wellicht omdat ik een bepaalde snaar raakte bij hen dat zij iets niet konden geven aan hun kinderen. Er zat daar misschien een klein schuldlaagje op. Ze zien mijn aanpak misschien als te lief, onrealistisch,…
De enige feedback die ik heb is wanneer ik te lief ben, dat mijn kinderen over mij heen walsen.
Het is niet zo wanneer je de gevoelens van je kind probeert te erkennen dat je geen grenzen stelt. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn dochter haar koekje ontzeg, dan ontzeg ik wel dat koekje maar dan ga ik wel de huilbui aanvaarden.
We weten niet in wat voor wereld onze kinderen gaan terecht komen. Wat we wel kunnen doen, is om hen zo weerbaar mogelijk te maken. Door hen te leren omgaan met die frustratie. We zeggen “ik zie hoe moeilijk je het hebt”, maar dat maakt hen juist sterk.
We erkennen onze kinderen al hun emoties om hen zo weerbaar te maken voor de wereld waarin ze terecht komen.
Dat is inderdaad het mooiste wat we kunnen doen. Als we een bal (hun emoties) hele tijd onder water proberen te duwen dan geraken ze er niet vanaf. Wanneer we hem loslaten dan gaat hij voorbij. Als we dat niet doen, dan kunnen ze later niet omgaan met die gevoelens. Ze zijn dan te ver van zichzelf verwijderd en dan kunnen we niet bouwen aan de nieuwe wereld. Om een mooie nieuwe wereld te maken hebben we kinderen nodig die allemaal dicht bij zichzelf staan. Wij mogen ook onze gevoelens en bijvoorbeeld angst laten zien aan onze kinderen, maar tegelijkertijd moeten we het ook luchtig houden voor hen zodat zij later die trauma’s niet meenemen.
Toen ik mij begon uit te spreken over ouderschap dan deed ik dat met de beste bedoelingen voor de mens. Ik geloof dat je je kind zacht kan grootbrengen in een harde wereld zodat ze er toch sterker uitkomen. In heel het corona verhaal lijkt het alsof je je uitspreekt tegen de mens terwijl dat niet zo is. Ik begin mij nu pas uit te spreken tegen vrienden. Ik ben het eens dat het voor de zorg moeilijk is maar politiek gezien sta ik er toch anders in.
Mijn man en ik vertellen het aan de mensen alsof het de normaalste zaak is dat er mensen zijn die een andere mening hebben. Tot nu toe hebben wij het idee dat wij zo in onze eigen kracht staan waardoor er nooit mensen in discussie gaan met ons.
Ikzelf heb hier nog werk aan. De meningen mogen inderdaad gelijkwaardig zijn. Voor mensen die er totaal niet mee bezig zijn is het moeilijk om andere visies te horen. Wij hebben onderzoek gedaan maar sommigen voelen dit niet.
Als ouder moeten we ook begrijpen dat onze kinderen gaan grootgebracht worden met kinderen van ouders die die behoefte niet hebben. Dat kan confronterend zijn voor onze kinderen om het buitenbeentje te moeten zijn. Hoe zou je daarmee omgaan?
Voor mij is het opnieuw de afweging maken in hoever ik het oké vind dat mijn kind zijn voeding krijgt in deze omgeving. Vanaf welk punt haal ik hen daarvan weg van het systeem. Ik bedoel dan door bijvoorbeeld thuisonderwijs te geven. Ikzelf heb daar heel lang van gedroomd van collectief thuisonderwijs. Ik geloof nog steeds dat het zo meer bedoeld is dan het schoolsysteem dat we nu hebben opgebouwd.
In het collectief thuisonderwijs hou je heel sterk rekening met de individuele noden van het kind. In het klassieke schoolsysteem houden we ons vast aan gemiddelden en vinden we dat elk kind op een bepaalde leeftijd klaar moet zijn voor die leerstof. Hoewel ik het niet altijd eens ben met het systeem vind ik andere waarden belangrijker. Ze gaan graag naar school, de leerkrachten geven les met hart en ziel en de school is dichtbij ons huis. Hoe zien de plannen eruit als we het toch anders zouden doen?
Ik begrijp dat volledig en Lotte gaat nu ook naar een school waar zij zich goed bij voelt en ook wij als ouder. Ik droom inderdaad van een community waar kinderen in kunnen opgroeien, omdat ik geloof dat kinderen heel veel kunnen leren van het leven zelf en van elkaar. Wel geloof ik dat de ouder de leiding moet nemen, anders creëer je ook onveiligheid voor het kind. Als ze nu morgen bepaalde dingen zouden verplichten waar we het als ouder niet mee eens zijn dan zou ik wel bereid zijn om met een paar ouders samen te zitten en te kijken naar een andere oplossing.
Mijn zoon werd vorige week in quarantaine geplaatst terwijl hij graag naar school gaat en hij nog maar net corona gehad heeft. Ik heb toen een mail gestuurd naar de directeur en hij toonde veel begrip zodat hij de volgende dag bij een andere klas mocht aansluiten. Ik heb in die mail ook een aantal termen benoemd waardoor hij weet wat onze visie is en hij veroordeelde mij zeker niet.
Dat is mooi, want ikzelf zou eerder een conflict vermijden en zelf op zoek gaan naar een oplossing. Het mooie is dat je ook voor andere kinderen iets hebt kunnen betekenen.
Ik denk dat we vooral ook gewoon sterk moeten staan voor onze kinderen. Dat op zich is al super belangrijk. Ik wou eens iets delen als expert over mondmaskers, maar ik heb daar zoveel stress voor gehad waardoor ik het gevoel kreeg dat ik beter zou zwijgen. Daardoor schrijf ik nu wel veel minder omdat ik schrik heb voor de reacties.
Ik heb gevoeld dat het voor mij heel belangrijk is om mijn waarheid te mogen spreken. Ik heb daardoor mensen verloren, maar ook heel veel mensen gevonden om mee te verbinden en dat is mooi.
Het is belangrijk denk ik om ook goed na te denken en je goed te informeren over vaccinatie voor kinderen. Die afweging is voor iedereen anders. Los daarvan voelen alle kinderen toch wat spanning denk ik. We mogen echt wel vertrouwen op onszelf zonder te oordelen over anderen. We kunnen natuurlijk wel andere ouders informeren die daarvoor openstaan op een verbindende manier.
